Η συνέντευξη της εβδομάδας: Κατερίνα Μαλακατέ

Καλοί μου φίλοι έφτασε η ώρα για την συνέντευξη της εβδομάδας που περιμένατε. Πολλοί από εσάς την γνωρίζετε όχι μόνο από την συγγραφική της δραστηριότητα αλλά και από το ιστολόγιο «διαβάζοντας» που διατηρεί από το 2009. Η Κατερίνα Μαλακατέ γεννήθηκε το 1978 στην Αθήνα όπου και σπούδασε Φαρμακοποιός. Το 2013 κυκλοφόρησε τη νουβέλα «κανείς δεν θέλει να πεθάνει» των εκδόσεων Χαραμάδα. Μητέρα δύο παιδιών, σύζυγος και συγγραφέας είναι μόνο κάποιες από τις ιδιότητες της Κατερίνας Μαλακατέ που μας μιλά για το βιβλίο της αλλά και για την ισορροπία ανάμεσά στην δουλειά και την οικογένεια.

Λένε «ποτέ μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλο» ωστόσο σαν εικαστικός οφείλω να ομολογήσω ότι με το που πήρα το «κανείς δεν θέλει να πεθάνει» στα χέρια μου η προσοχή μου στράφηκε στις γυναικείες μορφές που το κοσμούν. Τρεις γυναίκες των οποίων τα πόδια είναι δεμένα με ένα σχοινί. Υπάρχει κάποιος συμβολισμός πίσω από αυτή την εικόνα;

Παιδευτήκαμε να βρούμε ένα ταιριαστό εξώφυλλο γιατί πρόκειται για ένα ιδιαίτερο βιβλίο. Οι τρεις γυναικείες μορφές που είναι δεμένες η μια με την άλλη και σιγά σιγά εξαφανίζονται ταίριαξαν ιδανικά με ένα από τα κεντρικά θέματα του βιβλίου, την αθανασία μέσω της επόμενης γενιάς. Η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, μια ογδοντάχρονη σε κώμα που ξαφνικά αλλάζει κορμί με την οικιακή βοηθό που την φροντίζει, πασχίζει για να μην παραδοθεί στην πολύ δελεαστική ιδέα να μπει στο κορμί της εγγονής της που μοιάζει τόσο πολύ στον πάλαι ποτέ νεανικό εαυτό της. Αυτή η υπερβολική εικόνα αντικατοπτρίζει την γενική αίσθηση που έχουμε οι γονείς πως τα παιδιά είναι η μοναδική μας δυνατότητα για αθανασία.

Διαβάζοντας το βιβλίο διαπίστωσα ότι είναι γεμάτο με χαρακτήρες. Η Ελίζα, η Λένα, η Τάνια, η Άννα και τόσοι άλλοι ακόμα. Διαφορετικές φυλές, τάξεις, ιστορίες, χρώματα, μυρωδιές και εικόνες κατακλύζουν τον αναγνώστη. Μέσα σε όλους αυτούς τους ήρωες υπάρχει κάποια φιγούρα με την οποία ταυτίζεστε περισσότερο σαν Κατερίνα;

Νομίζω πως λόγω ηλικίας αλλά και καταστάσεων ο χαρακτήρας με τον οποίο θα ταυτιζόμουν περισσότερο είναι η νεαρή εγγονή, η Λένα. Η κοπέλα που προσπαθεί να βρει τον εαυτό της, την σεξουαλικότητά της, τα βασικά σημεία του χαρακτήρα της∙ στο μεταίχμιο ανάμεσα στην έφηβη και τη γυναίκα. Αν θέλουμε πάντως να ακριβολογούμε πιστεύω πως ψήγματα του συγγραφέα υπάρχουν σε όλους τους ήρωες του. Άλλοτε εντελώς δυσδιάκριτα, και κάποτε τελείως διακριτά. 

Αλήθεια, τι σας ενέπνευσε να γράψετε το βιβλίο αυτό; Πως γεννήθηκε η ιδέα που οδήγησε σε μια τόσο δυνατή ιστορία;

Η ιδέα ενός κορμιού που παύει να δέχεται εντολές από τον εγκέφαλο και στην ουσία εγκλωβίζει έναν υγιή ανθρώπινο νου σε ένα κουφάρι- όπως ας πούμε στους ασθενείς με κώμα, ή με κείνους που μένουν παράλυτοι, χωρίς καν την ικανότητα της ομιλίας- ήταν πάντα ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου. Το κορμί-φυλακή με λίγα λόγια. Αυτό αποτέλεσε την αρχική ιδέα. Έπειτα οι αναζητήσεις μου εκείνη την εποχή, για τη σεξουαλικότητα, την θρησκεία, την μετανάστευση, τον θάνατο, οδήγησαν την ιστορία σε άλλους δρόμους.

Πέρα από την συγγραφική σας ιδιότητα, είστε μητέρα δύο παιδιών. Πόσο εύκολο είναι να είστε η μαμά μιας οικογένειας, όταν έχετε μια καριέρα να τρέχει ταυτόχρονα;

Η καθημερινότητά μου είναι γεμάτη. Το φαρμακείο, το καινούργιο βιβλιοπωλείο, η συγγραφή αλλά και η ανάγνωση καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος της μέρας μου. Στο τέλος της όμως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ξεκούραση από το να γυρίζω σπίτι. Ένα χαμόγελο από το μωρό ή από τον τετράχρονο γιο μου κι όλα μοιάζουν αυτομάτως καλύτερα.  

Τι ετοιμάζετε αυτή την περίοδο;

Συγγραφικά παιδεύω ένα καινούργιο μυθιστόρημα, διαφορετικό αρκετά από το προηγούμενο. Μια δυστοπία για το τί θα γινόταν στην Ελλάδα αν.

Είστε ένας άνθρωπος που έχετε ασχοληθεί τόσο με το βιβλίο, σαν αναγνώστρια και συγγραφέας. Πιστεύω ότι είστε πραγματικά η καταλληλότερη για να μου απαντήσετε σε μια ερώτηση που πολλοί φίλοι μου κάνουν κατά καιρούς εδώ μέσα. Θα σπάσω λοιπόν το κανόνα των 5 ερωτήσεων της στήλης και θα ρωτήσω, τελικά πόσο δύσκολη είναι η τέχνη της συγγραφής;

Για μένα η αρχική, πρώτη γραφή, είναι κάτι το σχετικά εύκολο, ήταν εγγενής ανάγκη μου από τότε που ήμουν παιδί. Από την άλλη το να γράψει κανείς ένα μεγάλο κείμενο, ένα μυθιστόρημα με πλοκή, χαρακτήρες- άρτιο- είναι δύσκολο. Απαιτεί πειθαρχία, κόπο, ικανότητα∙ το γράψιμο πρέπει να ενταχθεί στην καθημερινότητα και να μην είναι μονάχα έμπνευση της μιας στιγμής. Και φυσικά τριβή με την γραφή(γράψε, γράψε, γράψε! είναι η συνήθης προτροπή των παλιών) αλλά και την ανάγνωση. Ο συγγραφέας που δεν διαβάζει, κι ας έχει έμφυτη την αφηγηματική δεινότητα, στο τέλος θα βγει χαμένος. 

                                "ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ" Εκδόσεις Χαραμάδα, 2013